เดิมที บีชจินตนาการว่าท่อนิวเมติกส์เป็นเครื่องมือในการส่งจดหมายในเขตใจกลางเมือง ซึ่งเป็นที่นิยมใช้กันอย่างแพร่หลาย แต่ในช่วงปี 1860 หลังจากทดลองกับรถไฟเคเบิล เขาเกิดความคิดเกี่ยวกับท่อนิวแมติกส์รถไฟใต้ดิน . ที่งาน 1867 Fair of the American Institute ในนิวยอร์กซิตี้ เขาได้จัดแสดงท่อที่รถยนต์นั่งได้ 10 คนถูกพัดไปมาโดยพัดลมอันทรงพลัง เพราะฝ่ายค้านของWilliam Magear Tweedหัวหน้าฝ่ายการเมืองของ New York City, Beach พบว่าจำเป็นต้องสร้าง รถไฟใต้ดิน ทดลองอย่างลับๆ ได้รับใบอนุญาตในปี พ.ศ. 2411 สำหรับ ท่อ ลม ขนาด 4 ฟุต (1.2 เมตร) เพื่อสาธิตการส่งจดหมาย อันที่จริง เขาขุดอุโมงค์เจาะ ขนาด 8 ฟุต (2.4 เมตร) ลึก 300 ฟุต (100 เมตร) ใต้ถนนบรอดเวย์ระหว่างถนน Warren และถนน Murray . เพราะเขาไม่สามารถรบกวนการจราจรบนถนนด้วยคูน้ำ เขาจึงถูกบังคับให้ขับอุโมงค์ด้วยวิธีใต้ดินและคิดค้นเกราะป้องกันอุโมงค์ทรงกระบอกซึ่งขับเคลื่อนด้วยกระทุ้งไฮดรอลิก โล่นี้สร้างขึ้นโดยJames Henry Greatheadสำหรับ Tower Subway ในลอนดอน. เครื่องเป่าลมขนาด 100 แรงม้า ซึ่งทำงานสลับกันเป็นเครื่องระบายไอเสีย ผลักและดึงรถคันเดียวไปมาในอุโมงค์ การสาธิตประสบความสำเร็จ แต่การรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมถูกปิดกั้นบางส่วนโดยการต่อต้านของทวีด ส่วนหนึ่งจากความตื่นตระหนกทางการเงินใน ปีพ.ศ. 2416 และในที่สุดโดยการมาถึงของไฟฟ้าลาก ในปี 1960 แนวคิดนี้ได้รับการฟื้นฟูในรูปแบบของรถไฟสุญญากาศแรง โน้ม ถ่วงที่เสนอสำหรับ การขนส่งทางไกลด้วยความเร็วสูง