นักวิทยาศาสตร์แนะนำว่าวัตถุที่กระทบน่าจะมีมวลประมาณ 10% ของโลกและมีขนาดเท่ากับดาวอังคาร เนื่องจากโลกและดวงจันทร์มีองค์ประกอบที่คล้ายคลึงกันมาก นักวิจัยจึงสรุปได้ว่าผลกระทบดังกล่าวต้องเกิดขึ้นประมาณ95 ล้านปีหลังจากการก่อตัวของระบบสุริยะ หรืออาจใช้เวลา 32 ล้านปี (ระบบสุริยะมีอายุประมาณ 4.6 พันล้านปี) ในปี พ.ศ. 2558 งานวิจัยชิ้นใหม่ได้ให้น้ำหนักเพิ่มเติมแก่ทฤษฎีนี้ โดยใช้การจำลองวงโคจรของดาวเคราะห์ในระบบสุริยะยุคแรก ตลอดจนการค้นพบความแตกต่างครั้งใหม่ในความอุดมสมบูรณ์ของธาตุทังสเตน-182 ที่ตรวจพบในโลกและ ดวงจันทร์ แม้ว่าทฤษฎีนี้ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นทฤษฎีผลกระทบขนาดใหญ่ เป็นทฤษฎีที่โดดเด่นในชุมชนวิทยาศาสตร์ แต่ก็ยังมีแนวคิดอื่นๆ อีกหลายประการสำหรับการก่อตัวของดวงจันทร์ ซึ่งรวมถึงแนวคิดที่ว่าโลก จับ  ดวงจันทร์ ดวงจันทร์แยกตัวออกจากโลก หรือแม้แต่โลกอาจขโมยดวงจันทร์ไปจากดาวศุกร์ ด้วยซ้ำ ดวงจันทร์น่าจะมีแกนกลางที่เล็กมากเพียง 1% ถึง 2% ของมวลดวงจันทร์ และกว้างประมาณ 420 ไมล์ (680 กม.) มันน่าจะประกอบด้วยธาตุเหล็กเป็นส่วนใหญ่ แต่อาจมีกำมะถันและธาตุอื่นๆ ในปริมาณมากด้วย