อารยธรรมอื่น ๆ ยอมรับประเพณีนี้และดำเนินการต่อ ชาวกรีกและต่อมาชาวโรมันก็กระตือรือร้นเกี่ยวกับกฎของนิ้วที่สี่เช่นกัน ชาวโรมันเริ่มเรียกมันว่า vena amoris (เส้นเลือดแห่งความรัก) แหวนแต่งงานของพวกเขามักจะทำจากงาช้าง กระดูก หรือเหล็ก พวกเขาเชื่อว่าความทนทานเป็นตัวแทนของความคงทนได้ดีกว่า และเรียกว่า วงแหวนแอนนูลัส โพรนูบัส (แหวนเจ้าสาว) ชาวโรมันยังเป็นคนแรกที่มีการสลักแหวนของพวกเขา ยกตัวอย่างเช่น แหวนขนนก ที่แสดงการแกะสลักมือสองข้างที่ประสานกัน กลายเป็นที่นิยมอย่างมาก กฎหมายโรมันในยุคแรกยอมรับการแต่งงานสามประเภท ซึ่งเรียกว่า confarreatio, usus และ coemptio ในการแต่งงานแบบ confarreatio - การแต่งงานในชนชั้นสูง แหวนแต่งงาน มีการแลกเปลี่ยนแหวนเงินและทอง แต่พวกเขายังคงเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นเจ้าของและการครอบครอง ผู้ชายชาวโรมัน อ้างสิทธิ์ ภรรยาด้วยการมอบแหวนให้และไม่ยอมสวมให้ตัวเอง ต่อมา ประเพณีการสวมแหวนแต่งงานได้รวมเข้ากับพิธีแต่งงานของชาวคริสต์ในยุคกลางของยุโรป อย่างไรก็ตาม แหวนของคริสเตียนในยุคแรกนั้นถูกสลักอย่างแน่นหนาและมีสไตล์จนคริสตจักรในขณะนั้นประณามว่าแหวนเหล่านั้นซับซ้อนเกินไป นำไปสู่การยอมรับรูปแบบที่เรียบง่ายขึ้น คล้ายกับแหวนแต่งงานที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน แต่ความฟุ่มเฟือยกลับมาอีกครั้งในช่วงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาด้วยวงแหวน gimmel ยอดนิยมซึ่งประกอบด้วยวงดนตรีสองวงที่เชื่อมต่อกัน